Een derde brief ...
Dag webloglezers,
Trouw aan mijn belofte, dit keer sneller een vers verslagje uit Burkina !
Een rustige donderdagmiddag, iedereen aan de kook op de koer, vrouwen zitten bijna beweegloos op een krukje voor het houtvuur, al tetterend en giechelend over de potten heen, één vrouw blijft ongestoord verder werken aan de de eindeloze vlechtjes van wol in het haar van haar dochtertje, de mannen vinden redenen genoeg om thee te zetten op de traditionele manier – nu en dan krijg ik een glaasje voorgeschoteld, ze weten dat ik het eerste glas niet lust: “ le verre de la mort”, het tweede is drinkbaarder:” le verre da la vie “en het derde glas is zo zoet als de liefde! -de kinderen wemelen achter, voor en rond mij. Dit is het kader waarin ik probeer te werken aan een geïmproviseerd bureau op het terras, wat verslagen schrijven en vooral bijeenkomsten voorbereiden.
Het wordt etenstijd, wat wordt het weer vandaag, een ei, sardienen of falafel ?
Gisteren had ik een bijeenkomst ,onder een typische rieten hangar, met alle verantwoordelijken van de 7 groepen. Ik was er wel een beetje zenuwachtig naartoe getrokken alhoewel ik het goed voorbereid had. Hawa moest alles nog eens in het Moree vertalen voor een aantal vrouwen die echt geen Frans verstaan. Het is heel belangrijk de mensen in te lichten over het werk , de vorderingen, over de eventuele problemen, ook over het financiëel aspect. Er is heel veel betrokkenheid en interesse bij de vrouwen, je voelt je dardoor wel echt geruggesteund.
Ik krijg hier juist van mijn dikste vriend op de koer, een baasje van bijna 2 jaar, - zoals mijn Olijfje- een hete friet aangeboden van zoete aardappelen. Een aanrader en helmaal niet moeilijk om te maken. Ze maken het zoals onze Belgische frieten,dit keer dan zonder mayonaise maar met een lekker pikant sausje! Ik raak nog altijd geen vlees en vis aan, al doen mijn darmen het beter, maar ik heb niet veel nodig om terug gerommel te voelen in mijn buik. Toch ben ik van plan de 2 hanen, die ik onlangs gekregen heb, vet te mesten om dan Belgische kippenstoofpot klaar te maken.
Mijn mini-groententuintje doet het goed, ik eet salade en kousenband (typisch Surinaamse princessenbonen) en de basilicum staat hier op z’n mooist!
Morgen wuif ik 2 Gentse studentinnen uit die gedurende 2 weken bij mij gewoond en gewerkt hebben met de groep van de savonnières. Ze zijn bij mij beland via Origo, een reisbureel voor Afrika met specifieke bedoeling om de eigenheid en de authenticiteit van Afrika te tonen, en op de eerste plaats de plaatselijke bevolking te steunen. ( hhpt//www.origo.ws) Het was een aangename en leerrijke tijd voor hen en voor mij, ook al zijn we samen ziek geworden en is Sofie nadien zelfs in het ziekenhuis beland, gelukkig in Ouaga . Eerst werden we behandeld voor malaria, want in Gourcy wordt elke ziekte malaria genoemd, maar later bleek het toch een vieze bacterie in de darmen te zijn. Ze waren heel gelukkig met de aanwezigheid van de Amerikanen in Gourcy,
In verband met ziek zijn , hier een staaltje van wat de medische zorg in Gourcy betekent!
Mariam, 12 jaar oud, dochter van Assita, wordt opgenomen in het dispensarium met malaria. Ze krijgt 3 baxterflessen toegediend, en kan nadien naar huis met een zak vol medicamenten: een antibiotica, hoestsiroop, pijnstillers en een ondefinieerbaar spul. Antibiotica van 500mg ( 2 maal per daag ) om malaria te behandelen, hoestsiroop terwijl ze niet hoest? Uiteindelijk ben ik te weten gekomen dat er nooit een malariatest gebeurd is, dat ze zelfs nooit een dokter aan haar bed gehad heeft. Zolang de verpleger de behandeling kan doen zijn de kosten voor de hospitalisatie zeer laag, maar moeten ze wel veel geld uitgeven aan medicatie, terwijl er 2 Cubaanse dokters rondlopen (ik vraag me af wat Castro en Kadafi verstaan onder ontwikkelingswerk) en de hoofddokter rondrijdt in zijn jeep. Wat een verantwoordelijkheid voor de verplegers!
Dan ben ik Bart dankbaar, een dokter van AZG die in Ouaga woont, (komt uit Roeselare maar woonde voordien in Antwerpen), die me de nieuwe snelle test meegegeven heeft om zelf de vaststelling te doen. Het is een supersnelle malariatest, zoals een zwangerschapstest, betrouwbaar maar nog niet te verkrijgen bij de apotheek!
Ondertussen is de samenwerking met “ peace corps”, een Amerikaans vrijwilligerswerk in stroomversnelling gekomen. Er zijn al verschillende werkbezoeken geweest met de jonge vrijilligers. Het is ook een verademing om eens met “gewone” zwarten – westers gekleed, geweldig vriendelijk en vooral normaal in contact- te kunnen omgaan, de entourage van die vrijwilligers bedoel ik, die de jongeren gedurende 3 maanden trainen om hier te komen werken. Onze associatie van vrouwen is door hen uitgenodigd om deel te nemen aan een tentoonstelling wat voor ons een enorme kans is om uit de sfeer van Gourcy te geraken en bekendheid te krijgen over de rest van het land. Nadien nemen ze me mee naar een frans buffet! Wat zal dat worden!
Ik sta toch versteld van de grote bereidheid en positieve ingesteldheid van die jonge pas afgestudeerde Amerikanen. Er hangt wel een interessant prijskaartje aan vast, nadien ontvangen ze een niet onaardige som geld en omwille van hun rijke ervaringen hier worden er ook mooie baantjes voor hen weggelegd in het buitenland. Soit, je moet het maar doen op die leeftijd! In het boek “ebbenhout” worden ze als naïevelingen beschreven door Kapucinsky, hij zal wel deels gelijk hebben want we ( de studentinnen en ik) hebben een Amerikaan ontmoet in Ouahigouya die juist om die reden na 18 maanden eruit gestapt is. Maar Lars uit Texas, heeft mooi werk geleverd in een artisanaal project voor gehandicapten, waar we onlangs op bezoek geweest zijn. De 2 studentinnen waren zeer gelukkig met de aanwezigheid van jonge Amerikanen in Gourcy!
Door een ontmoeting van Sabrina en Sofie met een vrouw op de bus naar Gourcy, ben ik in Tougan geraakt, een stadje tegen Mali ,130 km van Gourcy, waar 1 bus per dag binnen en buiten rijdt, waar er geen bereik is voor gsm en waar je je echt in de woestijn waant. Werkelijk ,Gourcy leek dan een grote stad in vergelijking met Tougan. Ook het feit dat je niet zomaar weggeraakt gaf me in het begin een beklemmend gevoel. Het was een werkbezoek bij de plaatselijke savonnières die meer mijn hulp nodig hadden dan ik wat van hen geleerd heb. Maar toch, telkens leer je iets nieuw of kom je in contact met uitzonderlijke gastvrije vrouwen in Afrika! Ik ben er langer gebleven dan ik gedacht had, en zal me de terugreis nog lang herinneren.De weg ernaartoe is een piste, die je , als het meevalt, in 3uren kan afleggen, zelfs met een car. Maar dit keer viel het niet mee en heb ik er 15 uren over gedaan! Slechts 5 km van Gourcy verwijderd was de laatste panne en kwam de derde bus ons oppikken om verder te rijden. Telkens vielen we stil midden in de brousse, gelukkig had ik me voorzien van voldoende water en een spannend boek. Iedereen onderging het wachten heel gelaten, en hoe meer pannes we hadden hoe meer er gelachen werd!
Overal zie je dezelfde armoede, dezelfde tekorten van voeding en zorgen, maar ter zelfdertijd kom je mensen tegen , vooral vrouwen, die zich op een vindingrijke manier uit de slag trekken, gesterkt door een grote solidariteit onder elkaar en door een geweldig positivisme. En toch, al beweegt er veel onder de mensen, en weer vooral onder vrouwen, moet ik ook terzelfdertijd vaststellen dat het behouden van de situaties zols ze nu eenmaal voorkomen, een zichtbare evolutie in een dorp zoals Gourcy tegenwerkt. Waarom , nu er geen fruit te vinden is op de markt, gaan ze niet 40 km verder bananen opkopen om te verkopen op hun markt, waarom gaan ze naar school om nadien op straat uren te wachten achter een schaal met gepofte maïs op eventuele kopers, waarom lopen de kinderen in het zog van hun ouders ook al zijn ze min of meer geschoold, waarom liggen ze liever te slapen en te wachten tot er iets van buitenaf op hen toekomt, waarom is een blanke hier nog altijd een wereldwonder,.......? Tijdens het werk van, de laatste 4 maanden komen er meer en meer zulke vragen bij me op, en is het duidelijk dat die zomaar niet te beantwoorden zijn.
Een prachtig voorbeeld hiervan vind je in de oprichting van een organisatie in het Noorden, in Ouahigouya, met de naam “ Les 6 S”! Deze nogal bizarre benaming staat voor: Se Servir de la Saison de Secheresse dans le Sahel et les Savannes. Bestaat al langer dan 20 jaar en is opgericht door een Burkinabees die de noodzaak zag dat de mensen, vooral de landbouwers, meer dan 4 maanden van het regenseizoen aan het werk blijven zodat ze de rest van het jaar niet verslapen. Hij bedacht een systeem om fruit en groenten te drogen zodat er ook kan gewerkt worden tijdens het droogseizoen of zoals nu het hele jaar door. Ze drogen o.a. mango’s die in België verkocht worden in de Oxfam wereldwinkels, maar daarnaast produceren ze ook een kooktoestel op zonne-energie. Fantastich ding, maar voor de mensen toch iets te kostelijk! Maar wie weet bedenken ze een vereenvoudigd model, dat voor meerdere mensen bereikbaar kan worden.
Toch nog even dit: elke avond hou ik een verwoed gevecht tegen de padden, die de friste van mijn douche , komen opzoeken en zomaar binnen springen. Ongevaarlijk zeggen ze hier, maar ik vind het geen prettig idee om te gaan slapen met padden rondom mij! Nu heb ik een verweersystheem geïnstalleerd, waar mijn buren echt om moeten lachen maar waardoor ik nu toch geen pad meer in huis heb. Wij ,blanken, kennen zeker niet de normale omgang met de natuur zoals hier- ik heb mijn afkeer van padden al overgebracht op dat ventje van 2 jaar, telkens schreeuwt hij moord en brand als hij ze over mijn terras ziet kruipen.
Met het paddenverhaal sluit ik af en bedenk ik juist dat het tijd wordt om eens iets over het werk zelf te vertellen, maar dat zal voor de volgende keer zijn!
Lieve groetjes!
Lilie
Trouw aan mijn belofte, dit keer sneller een vers verslagje uit Burkina !
Een rustige donderdagmiddag, iedereen aan de kook op de koer, vrouwen zitten bijna beweegloos op een krukje voor het houtvuur, al tetterend en giechelend over de potten heen, één vrouw blijft ongestoord verder werken aan de de eindeloze vlechtjes van wol in het haar van haar dochtertje, de mannen vinden redenen genoeg om thee te zetten op de traditionele manier – nu en dan krijg ik een glaasje voorgeschoteld, ze weten dat ik het eerste glas niet lust: “ le verre de la mort”, het tweede is drinkbaarder:” le verre da la vie “en het derde glas is zo zoet als de liefde! -de kinderen wemelen achter, voor en rond mij. Dit is het kader waarin ik probeer te werken aan een geïmproviseerd bureau op het terras, wat verslagen schrijven en vooral bijeenkomsten voorbereiden.
Het wordt etenstijd, wat wordt het weer vandaag, een ei, sardienen of falafel ?
Gisteren had ik een bijeenkomst ,onder een typische rieten hangar, met alle verantwoordelijken van de 7 groepen. Ik was er wel een beetje zenuwachtig naartoe getrokken alhoewel ik het goed voorbereid had. Hawa moest alles nog eens in het Moree vertalen voor een aantal vrouwen die echt geen Frans verstaan. Het is heel belangrijk de mensen in te lichten over het werk , de vorderingen, over de eventuele problemen, ook over het financiëel aspect. Er is heel veel betrokkenheid en interesse bij de vrouwen, je voelt je dardoor wel echt geruggesteund.
Ik krijg hier juist van mijn dikste vriend op de koer, een baasje van bijna 2 jaar, - zoals mijn Olijfje- een hete friet aangeboden van zoete aardappelen. Een aanrader en helmaal niet moeilijk om te maken. Ze maken het zoals onze Belgische frieten,dit keer dan zonder mayonaise maar met een lekker pikant sausje! Ik raak nog altijd geen vlees en vis aan, al doen mijn darmen het beter, maar ik heb niet veel nodig om terug gerommel te voelen in mijn buik. Toch ben ik van plan de 2 hanen, die ik onlangs gekregen heb, vet te mesten om dan Belgische kippenstoofpot klaar te maken.
Mijn mini-groententuintje doet het goed, ik eet salade en kousenband (typisch Surinaamse princessenbonen) en de basilicum staat hier op z’n mooist!
Morgen wuif ik 2 Gentse studentinnen uit die gedurende 2 weken bij mij gewoond en gewerkt hebben met de groep van de savonnières. Ze zijn bij mij beland via Origo, een reisbureel voor Afrika met specifieke bedoeling om de eigenheid en de authenticiteit van Afrika te tonen, en op de eerste plaats de plaatselijke bevolking te steunen. ( hhpt//www.origo.ws) Het was een aangename en leerrijke tijd voor hen en voor mij, ook al zijn we samen ziek geworden en is Sofie nadien zelfs in het ziekenhuis beland, gelukkig in Ouaga . Eerst werden we behandeld voor malaria, want in Gourcy wordt elke ziekte malaria genoemd, maar later bleek het toch een vieze bacterie in de darmen te zijn. Ze waren heel gelukkig met de aanwezigheid van de Amerikanen in Gourcy,
In verband met ziek zijn , hier een staaltje van wat de medische zorg in Gourcy betekent!
Mariam, 12 jaar oud, dochter van Assita, wordt opgenomen in het dispensarium met malaria. Ze krijgt 3 baxterflessen toegediend, en kan nadien naar huis met een zak vol medicamenten: een antibiotica, hoestsiroop, pijnstillers en een ondefinieerbaar spul. Antibiotica van 500mg ( 2 maal per daag ) om malaria te behandelen, hoestsiroop terwijl ze niet hoest? Uiteindelijk ben ik te weten gekomen dat er nooit een malariatest gebeurd is, dat ze zelfs nooit een dokter aan haar bed gehad heeft. Zolang de verpleger de behandeling kan doen zijn de kosten voor de hospitalisatie zeer laag, maar moeten ze wel veel geld uitgeven aan medicatie, terwijl er 2 Cubaanse dokters rondlopen (ik vraag me af wat Castro en Kadafi verstaan onder ontwikkelingswerk) en de hoofddokter rondrijdt in zijn jeep. Wat een verantwoordelijkheid voor de verplegers!
Dan ben ik Bart dankbaar, een dokter van AZG die in Ouaga woont, (komt uit Roeselare maar woonde voordien in Antwerpen), die me de nieuwe snelle test meegegeven heeft om zelf de vaststelling te doen. Het is een supersnelle malariatest, zoals een zwangerschapstest, betrouwbaar maar nog niet te verkrijgen bij de apotheek!
Ondertussen is de samenwerking met “ peace corps”, een Amerikaans vrijwilligerswerk in stroomversnelling gekomen. Er zijn al verschillende werkbezoeken geweest met de jonge vrijilligers. Het is ook een verademing om eens met “gewone” zwarten – westers gekleed, geweldig vriendelijk en vooral normaal in contact- te kunnen omgaan, de entourage van die vrijwilligers bedoel ik, die de jongeren gedurende 3 maanden trainen om hier te komen werken. Onze associatie van vrouwen is door hen uitgenodigd om deel te nemen aan een tentoonstelling wat voor ons een enorme kans is om uit de sfeer van Gourcy te geraken en bekendheid te krijgen over de rest van het land. Nadien nemen ze me mee naar een frans buffet! Wat zal dat worden!
Ik sta toch versteld van de grote bereidheid en positieve ingesteldheid van die jonge pas afgestudeerde Amerikanen. Er hangt wel een interessant prijskaartje aan vast, nadien ontvangen ze een niet onaardige som geld en omwille van hun rijke ervaringen hier worden er ook mooie baantjes voor hen weggelegd in het buitenland. Soit, je moet het maar doen op die leeftijd! In het boek “ebbenhout” worden ze als naïevelingen beschreven door Kapucinsky, hij zal wel deels gelijk hebben want we ( de studentinnen en ik) hebben een Amerikaan ontmoet in Ouahigouya die juist om die reden na 18 maanden eruit gestapt is. Maar Lars uit Texas, heeft mooi werk geleverd in een artisanaal project voor gehandicapten, waar we onlangs op bezoek geweest zijn. De 2 studentinnen waren zeer gelukkig met de aanwezigheid van jonge Amerikanen in Gourcy!
Door een ontmoeting van Sabrina en Sofie met een vrouw op de bus naar Gourcy, ben ik in Tougan geraakt, een stadje tegen Mali ,130 km van Gourcy, waar 1 bus per dag binnen en buiten rijdt, waar er geen bereik is voor gsm en waar je je echt in de woestijn waant. Werkelijk ,Gourcy leek dan een grote stad in vergelijking met Tougan. Ook het feit dat je niet zomaar weggeraakt gaf me in het begin een beklemmend gevoel. Het was een werkbezoek bij de plaatselijke savonnières die meer mijn hulp nodig hadden dan ik wat van hen geleerd heb. Maar toch, telkens leer je iets nieuw of kom je in contact met uitzonderlijke gastvrije vrouwen in Afrika! Ik ben er langer gebleven dan ik gedacht had, en zal me de terugreis nog lang herinneren.De weg ernaartoe is een piste, die je , als het meevalt, in 3uren kan afleggen, zelfs met een car. Maar dit keer viel het niet mee en heb ik er 15 uren over gedaan! Slechts 5 km van Gourcy verwijderd was de laatste panne en kwam de derde bus ons oppikken om verder te rijden. Telkens vielen we stil midden in de brousse, gelukkig had ik me voorzien van voldoende water en een spannend boek. Iedereen onderging het wachten heel gelaten, en hoe meer pannes we hadden hoe meer er gelachen werd!
Overal zie je dezelfde armoede, dezelfde tekorten van voeding en zorgen, maar ter zelfdertijd kom je mensen tegen , vooral vrouwen, die zich op een vindingrijke manier uit de slag trekken, gesterkt door een grote solidariteit onder elkaar en door een geweldig positivisme. En toch, al beweegt er veel onder de mensen, en weer vooral onder vrouwen, moet ik ook terzelfdertijd vaststellen dat het behouden van de situaties zols ze nu eenmaal voorkomen, een zichtbare evolutie in een dorp zoals Gourcy tegenwerkt. Waarom , nu er geen fruit te vinden is op de markt, gaan ze niet 40 km verder bananen opkopen om te verkopen op hun markt, waarom gaan ze naar school om nadien op straat uren te wachten achter een schaal met gepofte maïs op eventuele kopers, waarom lopen de kinderen in het zog van hun ouders ook al zijn ze min of meer geschoold, waarom liggen ze liever te slapen en te wachten tot er iets van buitenaf op hen toekomt, waarom is een blanke hier nog altijd een wereldwonder,.......? Tijdens het werk van, de laatste 4 maanden komen er meer en meer zulke vragen bij me op, en is het duidelijk dat die zomaar niet te beantwoorden zijn.
Een prachtig voorbeeld hiervan vind je in de oprichting van een organisatie in het Noorden, in Ouahigouya, met de naam “ Les 6 S”! Deze nogal bizarre benaming staat voor: Se Servir de la Saison de Secheresse dans le Sahel et les Savannes. Bestaat al langer dan 20 jaar en is opgericht door een Burkinabees die de noodzaak zag dat de mensen, vooral de landbouwers, meer dan 4 maanden van het regenseizoen aan het werk blijven zodat ze de rest van het jaar niet verslapen. Hij bedacht een systeem om fruit en groenten te drogen zodat er ook kan gewerkt worden tijdens het droogseizoen of zoals nu het hele jaar door. Ze drogen o.a. mango’s die in België verkocht worden in de Oxfam wereldwinkels, maar daarnaast produceren ze ook een kooktoestel op zonne-energie. Fantastich ding, maar voor de mensen toch iets te kostelijk! Maar wie weet bedenken ze een vereenvoudigd model, dat voor meerdere mensen bereikbaar kan worden.
Toch nog even dit: elke avond hou ik een verwoed gevecht tegen de padden, die de friste van mijn douche , komen opzoeken en zomaar binnen springen. Ongevaarlijk zeggen ze hier, maar ik vind het geen prettig idee om te gaan slapen met padden rondom mij! Nu heb ik een verweersystheem geïnstalleerd, waar mijn buren echt om moeten lachen maar waardoor ik nu toch geen pad meer in huis heb. Wij ,blanken, kennen zeker niet de normale omgang met de natuur zoals hier- ik heb mijn afkeer van padden al overgebracht op dat ventje van 2 jaar, telkens schreeuwt hij moord en brand als hij ze over mijn terras ziet kruipen.
Met het paddenverhaal sluit ik af en bedenk ik juist dat het tijd wordt om eens iets over het werk zelf te vertellen, maar dat zal voor de volgende keer zijn!
Lieve groetjes!
Lilie
posted by Admin @ 9:46 p.m.
1 comments
