De avonturen van Lilie ... Ze starten!

Hallo!

Na een verloren geraakte brief op een diskette omwille van de hitte, haal ik de ervaringen van de eerste weken van mijn verblijf terug op! Het is hier inderdaad zeer warm; in de schaduw is het ruim 35°., tot nu toehebben we nog maar 2 regenbuien gehad..De mensen beginnen al te vrezen dat er niet genoeg regen zal vallen zoals verleden jaar.

Bij mijn aankomst in Ouagadougou , kregen we geen toestemming om te landen omdat het vliegtuig van mijnheer Kadafi aan het landen was. Voor mij betekende het een vertraging van meer dan 3 uren! Kadafi wordt hier alom bemind en je zegt best niets kwaads over hem. Hij bouwde een 5 sterren hotel in een nieuwe wijk van de stad, waar de gewone man van de straat niet terug te vinden is. Maar hij wil zich toch heel populair voordoen en dat doet hij door aanwezig te zijn tijdens het gebed in de moskee. Ik ontmoette onlangs een Cubaanse dokteres ( ze wordt ook “une blanche” genoemd), die uitgezonden wordt door Castro en betaald wordt door Kadafi! Als dat geen vriendschap is!

Ouaga is een drukke stad, chaotisch en vooral ongezond door de sterke pollutie, dankzij de ontelbare brommers. Het verkeer verloopt er ook op z’n zuiders, met het gewriemel van die ongeduldige brommertjes, karren met ezels , verkopers die zich tussen het verkeer wringen, overal worden rode lichten genegeerd........ geef mij maar Brussel én op het spitsuur!

Ondertussen is er al bijna 1 maand voorbij, een periode vol nieuwe indrukken met de typische geur en geluiden die zo herkenbaar zijn voor hier. Ik heb ook al een klein beetje geproefd van die typische afrikaanse gewoonten : liefst niet te veel vooraf plannen, want je bent van zoveel externe factoren afhankelijk bij alles wat je denkt te gaan doen! In het begin gaf het me een eng gevoel een stukje van je geordend leven los te moeten laten. Dat was hetgeen ik meemaakte toen ik naar Ouaga vertrok om een frigo te kopen, un frigo deuxième main, met het telefoonnummer van een betrouwbare verkoper op zak en met de bedoeling terug in Gourcy aan te komen met een frigo. Alles ging goed tot ik het transport begon te regelen. Hier in Burkina zeggen ze om de haverklap: il n’ ya pas de problème! Dit keer dus ook, waar zou ik mij nu een probleem kunnen in maken? Dus gewoon met de car morgenmiddag om 13uur (‘hier al “le soir”, want vanaf nu begroet iedereen elkaar met bonsoir). Zo’n grote frigo, waar ze nog snel aan de buitenzijde een ventilator aan gehangen hadden, met de bus meegeven is hier een dagelijks gebeuren. Daar stond ik dan aan de bushalte ( la gare eigenlijk ) uren op voorhand, met dat enorm ding naast me: pas de problèmes: we zullen het eerst inpakken voor 2000CFA (3 euro)! Opeens zag ik dat de bagagejongens mijn frigo bleven negeren en ze stopten de car vol met alle mogelijkeandere spullen, fietsen, brommers, zakken graan......maar voor mijn frigo was er geen plaats meer! Pas de problème: we nemen hem met de car van 18 uur mee! Na over en weer gepraat, ik al wat meer opgewonden want daar stond toch een aankoop van bijna 135 euro op straat, ben ik uiteindelijk vertrokken zonder de frigo. In Gourcy zaten we alweer dik op tijd om 20u op de goudron mijn frigo op te wachten, maar dit keer vonden ze dat het te donker was om dat gevaarte uit de bus te halen en ze vertrokken verder met mijn frigo nog meer naar het Noorden! De halve bus was al uitgestapt om dat spektakel mee te maken maar kregen geen spektakel te zien en werden terug de bus in gejaagd. Morgen om 7 uur zetten we de frigo af, pas de problème! En waarempel, wat stond er in Gourcy aan de kant van de weg, de volgende dag in de vroege morgen: een frigo......en hij werkt! Ik zat, zonder frigo, in een bus met op de voorruit een meer dan levensgrote foto van Bert Anciaux en Steve Stevaert ! Ik was ze dankbaar want zo vergat ik snel mijn frigo-historie, en ik ben al lachend de bus opgestapt, wart kon er mij nu nog gebeuren?

Het huis dat ze voor mij voorzien hadden heb ik onmiddellijk geweigerd, want ik voelde er niets voor om in het midden van de brousse te gaan slapen. Ze waren heel verwonderd over mijn reactie. Zo heb ik meer dan 1 week in een hotel geslapen, voor 5 euro per nacht, maar ik was toch blij met dat klein beetje komfort, een douche en wc aan de kamer! Ik had mijn oog laten vallen op en huisje op een gezamelijke cour, maar dat was nog in aanbouw. Pas de problème, zei ik , ik ben gewoon om een werf op te volgen, wat ik ook trouw elke dag gedaan heb, al kan ik niet zeggen dat het nu beter afgewerkt is: een gruwelijk lelijk groen hebben ze op de muren gezet, gelukkig kon ik ze op tijd doen stoppen en is de living in het wit gebleven. De stopcontacten komen na 1 keer gebruik al uit de muur, aan de waterleiding zijn ze nog ijverig aan het werken, gisteren waren er 6 mannen aan het werk, maar ’s avonds kon ik niet merken wat er gebeurd was, wel dat ik geen electriciteit meer had, maar ik ben toch blij dat ik eindelijk op een eigen plek ben met mijn gerief,met mijn vele vele foto’s, tekeningen en kaartjes tegen de muur, met mijn muziek en mijn meubelen die ik op de markt besteld had voor nog geen 100 euro ( een groot bed, grote open kast, tafel, 2 stoelen en het typische krukje). De families die ook op de cour wonen zijn heel vriendelijk, en doen alles wat ze kunnen om me te helpen,ze geven raad hoe ik moet omgaan met water en vuur, en kuisen zelfs mijn fiets na een ploetertocht door de modder na een fikse regenbui. Het eerste wat ik gekocht heb was een fiets! Iedereen verklaarde me gek, want hun levenstijl is niet zo sportief! Het is een beetje gênant om alle fietsers voorbij te steken, ze fietsen hier zoals ze stappen, zeer traag! Misschien komt dat bij mij ook nog!

Ondertussen is het werk gestart. Ik heb zeer veel steun aan 2 vrouwen die verantwoordelijk zijn voor de associatie. Asitta, de oudste steekt al haar tijd en energie in de vrouwengroep, ook al heeft ze een groot gezin, en moet zelf elke dag vechten om te overleven. Ik volg momenteel de vrouwen die zeep maken. Het werk liep in het begin vlot, ik kreeg veel informatie en leerde elke dag bij. Toch doe ik er meer tijd over dan ik gepland had, omdat ik moet werken met cijfers en gegevens die nergens opgeschreven staan en die heel gemakkelijk van dag tot dag kunnen veranderen. Het is dikwijls een puzzel, vooral ook omdat we elkaars taal niet zo goed begrijpen. Gelukkig is er in het dorp een jonge vrouw die goed frans spreekt en schrijft en me helpt communiceren met de vrouwen die allemaal ongeletterd zijn.

Na 3 weken werk in deze groep zijn we er in geslaagd om een werkplanning op te stellen voor de volgende maanden. Ze weten zeer goed hoeveel zeep er buiten gaat maar ze zijn totaal niet op de hoogte van de kostprijs van hun producten. Het was toch even schrikken toen ik hen aantoonde dat de winst op de zeep die zo nu produceren bijna nul is. Ik krijg ook steun van een wijze dame, en zelfs een buurvrouw van me, die voor een grotere associatie werkt en dus heel veel ervaring heeft met vrouwen in het artisanaat. Je voelt dat men overal op alle niveau’s bezig is om de vrouwen verder te helpen, maar deze inspanningen zijn niet evenredig met het werk dat hier moet gebeuren.

Hierbij laat ik het, en spaar de volgende nieuwtjes op voor een volgend rustig moment aan de computer.

Heel veel lieve groetjes !

Lilie In Burkina Faso

Foto!

Lilie voor haar vertrek ...