En nu aftellen! Tot in juli!
Ik zet me voor de laatste brief aan de computer, en nadien vlieg ik naar huis! Door de drukke voorbereidingen voor het internationaal salon in Ouaga ben ik er niet in geslaagd om vorige maand iets op papier te zetten … of liever op het scherm. Sorry!
Zoals ik jullie in de vorige brief verteld heb werden we op de beurs in Dédougou uitverkozen om mee te doen aan een selectie voor de beste Afrikaanse stoffen. Het was totaal onverwacht en tot ieders verbazing in Gourcy dat we begin mei via een telefoon van de franse ambassade vernamen dat we hoorden tot 1 van de 50 geselecteerden van heel Afrika om deel te nemen aan het salon “Fibres et matières d’Afrique, pour un commerce equitable”. Vandaar dat ik de hele maand mei hard gewerkt heb aan de voorbereidingen van het salon.
Het was een initiatief van het ministerie van handel van Frankrijk en Burkina om kwaliteitsstoffen en artikelen uit heel Afrika te promoten in Europa, met aandacht voor mode en ethische handel, een professionele beurs van hoge kwaliteit voor modeontwerpers, modezaken, journalisten, kortom het was een verzameling van een kleurrijk en excentriek volk uit heel Afrika en vooral uit Frankrijk. Mijn buurvrouw op het salon kwam uit Madagascar, een charmante lieve dame die een gamma artikelen in raffia en zijde presenteerde. De activiteiten die het salon omkaderden waren van een hoog niveau: zoals de défiles, de traditionele dans- en muziekoptredens, de ontvangsten waar de champagne rijkelijk vloeide in de residentie van de franse ambassadeur en de dag nadien in het chique hotel van Kadafi … alles om niet te vergeten! Zeker als je bedenkt dat Assita van een armzalige, vuile koer in Gourcy nu in een hotel met 3 sterren sliep - ik heb moeten uitleggen hoe je een hotelkamer afsluit en hoe je een bad vult - en zich verder moest bewegen tussen dat excentriek publiekje. En in heel dat gebeuren deed ik een fantastische ontdekking: het boek van Cécile en haar Japanse vriendin lag in een stand van twee jonge modeontwerpers uit Senegal die met veel dankbaarheid dit boek gebruiken als inspiratiebron.
Het was een spannende tijd omdat de stoffen die we binnen geleverd hadden voor de selectie ergens in het ministerie in Parijs rondslingeren en tot nu toe nog altijd niet naar Burkina overgebracht zijn. Daardoor konden we niets anders dan alles opnieuw maken en met de nodige tijdsdruk en de kwaliteitseisen die ik moest stellen kan je je voorstellen dat het er in Gourcy niet altijd gemakkelijk aan toe gegaan is! Het was afzien om de vrouwen te doen maken wat ik vroeg en daarbij nog behoorlijk afgewerkt zoals we het in Europa gewoon zijn. Of de vrouwen hebben misschien eerder afgezien met mij want ik zal het hen niet gemakkelijk gemaakt hebben, vooral omdat ze van het hele gebeuren niets snapten. Gelukkig zijn er een aantal vrouwen het salon komen bezoeken, ze konden hun ogen niet geloven, want onze stand moest niet onderdoen voor de andere standen, integendeel!
Nu ben ik terug in Gourcy en heb ik hulp gekregen van een frisse “blanche” uit Heverlee voor een inleefstage van een dikke maand. Het is voor haar de eerste keer in Afrika. Ze staat versteld van het immense verschil met Europa, zeker daar ze onmiddellijk ondergedompeld werd in het weinig comfortabele leven van Gourcy. Naast het werk dat ze alleen aan kan, werken we samen aan de inrichting van een artisanaal winkeltje op de grote baan. Hier een staaltje van de Burkinese logica: de electriciteitsmaatschappij wil ons geen stroom geven omdat de vorige huurder van het huis nog openstaande facturen heeft. In plaats van de persoon zelf aan te spreken vinden ze het de normaalste zaak dat de schulden gevoegd worden bij het nieuw contract van de volgende huurder. Dus zou ik de achterstallige facturen moeten betalen van een dikke lomperd die 2 deuren verder woont en die pertinent weigert zijn verantwoordelijkheid op te nemen. Terwijl dit de normale gang van zaken is – dit is Afrika zeggen ze zelf! - weiger ik halsstarrig geld op tafel te leggen en proberen ze met allen me te overtuigen dat dit nu eenmaal zo is, maar ik hou mijn been stijf!
We zullen zien of we met een straaltje artificieel licht de winkel zaterdag zullen openen!
En om af te sluiten wil ik nog vertellen dat ik een zalig zwembad ontdekt heb in Ouahigouya waarvoor ik 40 km busrit over heb om af en toe alle lasten en vuil van Gourcy te gaan afspoelen en me als een God in Frankrijk te voelen met een glaasje wijn en een steak au poivre onder een parasol naast het blauwe water van het zwembad!
En nu aftellen! Tot in juli!
Groetjes!
Lilie
Zoals ik jullie in de vorige brief verteld heb werden we op de beurs in Dédougou uitverkozen om mee te doen aan een selectie voor de beste Afrikaanse stoffen. Het was totaal onverwacht en tot ieders verbazing in Gourcy dat we begin mei via een telefoon van de franse ambassade vernamen dat we hoorden tot 1 van de 50 geselecteerden van heel Afrika om deel te nemen aan het salon “Fibres et matières d’Afrique, pour un commerce equitable”. Vandaar dat ik de hele maand mei hard gewerkt heb aan de voorbereidingen van het salon.
Het was een initiatief van het ministerie van handel van Frankrijk en Burkina om kwaliteitsstoffen en artikelen uit heel Afrika te promoten in Europa, met aandacht voor mode en ethische handel, een professionele beurs van hoge kwaliteit voor modeontwerpers, modezaken, journalisten, kortom het was een verzameling van een kleurrijk en excentriek volk uit heel Afrika en vooral uit Frankrijk. Mijn buurvrouw op het salon kwam uit Madagascar, een charmante lieve dame die een gamma artikelen in raffia en zijde presenteerde. De activiteiten die het salon omkaderden waren van een hoog niveau: zoals de défiles, de traditionele dans- en muziekoptredens, de ontvangsten waar de champagne rijkelijk vloeide in de residentie van de franse ambassadeur en de dag nadien in het chique hotel van Kadafi … alles om niet te vergeten! Zeker als je bedenkt dat Assita van een armzalige, vuile koer in Gourcy nu in een hotel met 3 sterren sliep - ik heb moeten uitleggen hoe je een hotelkamer afsluit en hoe je een bad vult - en zich verder moest bewegen tussen dat excentriek publiekje. En in heel dat gebeuren deed ik een fantastische ontdekking: het boek van Cécile en haar Japanse vriendin lag in een stand van twee jonge modeontwerpers uit Senegal die met veel dankbaarheid dit boek gebruiken als inspiratiebron.
Het was een spannende tijd omdat de stoffen die we binnen geleverd hadden voor de selectie ergens in het ministerie in Parijs rondslingeren en tot nu toe nog altijd niet naar Burkina overgebracht zijn. Daardoor konden we niets anders dan alles opnieuw maken en met de nodige tijdsdruk en de kwaliteitseisen die ik moest stellen kan je je voorstellen dat het er in Gourcy niet altijd gemakkelijk aan toe gegaan is! Het was afzien om de vrouwen te doen maken wat ik vroeg en daarbij nog behoorlijk afgewerkt zoals we het in Europa gewoon zijn. Of de vrouwen hebben misschien eerder afgezien met mij want ik zal het hen niet gemakkelijk gemaakt hebben, vooral omdat ze van het hele gebeuren niets snapten. Gelukkig zijn er een aantal vrouwen het salon komen bezoeken, ze konden hun ogen niet geloven, want onze stand moest niet onderdoen voor de andere standen, integendeel!
Nu ben ik terug in Gourcy en heb ik hulp gekregen van een frisse “blanche” uit Heverlee voor een inleefstage van een dikke maand. Het is voor haar de eerste keer in Afrika. Ze staat versteld van het immense verschil met Europa, zeker daar ze onmiddellijk ondergedompeld werd in het weinig comfortabele leven van Gourcy. Naast het werk dat ze alleen aan kan, werken we samen aan de inrichting van een artisanaal winkeltje op de grote baan. Hier een staaltje van de Burkinese logica: de electriciteitsmaatschappij wil ons geen stroom geven omdat de vorige huurder van het huis nog openstaande facturen heeft. In plaats van de persoon zelf aan te spreken vinden ze het de normaalste zaak dat de schulden gevoegd worden bij het nieuw contract van de volgende huurder. Dus zou ik de achterstallige facturen moeten betalen van een dikke lomperd die 2 deuren verder woont en die pertinent weigert zijn verantwoordelijkheid op te nemen. Terwijl dit de normale gang van zaken is – dit is Afrika zeggen ze zelf! - weiger ik halsstarrig geld op tafel te leggen en proberen ze met allen me te overtuigen dat dit nu eenmaal zo is, maar ik hou mijn been stijf!
We zullen zien of we met een straaltje artificieel licht de winkel zaterdag zullen openen!
En om af te sluiten wil ik nog vertellen dat ik een zalig zwembad ontdekt heb in Ouahigouya waarvoor ik 40 km busrit over heb om af en toe alle lasten en vuil van Gourcy te gaan afspoelen en me als een God in Frankrijk te voelen met een glaasje wijn en een steak au poivre onder een parasol naast het blauwe water van het zwembad!
En nu aftellen! Tot in juli!
Groetjes!
Lilie
posted by Admin @ 12:28 a.m.
0 comments
