Prettig nieuwjaar en gelukkige kerst!

Alweer een eind verder ... Misschien heb ik het schrijven een beetje verwaarloosd na de reacties die ik kreeg op de vorige brief van de website die voor velen zo pessimistisch klonk. Het was mijn bedoeling niet om zo over te komen, maar hoe langer ik hier ben hoe moeilijker het is om een positieve kijk op de realiteit te hebben. In een land waar alles mag en kan is het niet evident om regels en wetten voor te schrijven en om ze dan ook op te volgen. Om het een beetje feestelijk te houden,aangezien de tijd van het jaar, wil ik een sfeerbeeld geven van een ceremonie die ik nog maar net mee gemaakt heb.

Om 6 uur 's morgens werden Haoua en ik opgehaald om naar een dorp helemaal in het Noorden van Burkina te rijden waar we uitgenodigd waren om de afsluiting van een cursus bij te wonen. We reden over een piste in een nevel van zand en stof naar een klein dorpje midden in de Sahel. Bij het uitstappen kreeg ik van de kinderen rond de auto "nazara, nazara!" (blanke) als welkomsgroet te horen, het woordje dat peuters als eerste aangeleerd krijgen. Ze waren nog druk bezig een afdak in elkaar te timmeren, banken en metalen stoelen aan te sleuren en vooral een pracht van een geluidsinstallatie te installeren waarnaar met veel spanning door jong en oud gekeken werd om de eerste klank uit de gigantische luidsprekers te horen kraken.

Het was niet moeilijk om hele horde kinderen, oude mannen en vrouwen in beweging te brengen in de richting van het gebeuren. Als eersten kwamen de vuile kinderen toe, gebrand door hun nieuwsgierigheid, maar ook de gekken die het geheel animeren, waar iedereen om lacht tot er een verwaand ventje ze bruut wegjaagt. Dan kwamen de oude mannen aangesloft, goed ingepakt in sjaals, mutsen en jassen, duidelijk niet gewoon aan stevige wind en frissere temperaturen (nog altijd 30°, hetgeen ze hier "winter" noemen). De vrouwen stroomden dan toe, met of zonder baby op de rug, die met hun panjes het geheel direct kleur en beweging gaven.

De cursisten (allen weeskinderen) liepen er wat zenuwachtig bij in hun veel te grote schort waarop "kinderzegels" geschreven stond (met steun van onze Noorderburen) en nog helemaal in de sfeer van hun 2 weken durende cursus schoenmakerij voor de jongens en strijken met een kolenstrijkijzer voor de meisjes!

Intussen hadden we een stevige babbel met de formateur van de cursus "schoenmakerij", iemand met zeer vooruitstrevende ideëen over ontwikkeling en de strijd tegen armoede. We verveelden ons geen minuut, het spektakel was voor mij al begonnen, al kon dat niet vooraleer de hoogwaardigheidsbekleders hun intrede deden ... Want ja wel, iedereen veerde recht voor Mevrouw Tweede Attaché van de Burgemeester van Ouahigouta, de "parrain van het project" en nog enkele hoge heren uit het dorp. Om het nog indrukwekkender te maken en uit hoffelijkheid werden deze dame en heren begeleid door kloeke jonge mannen, die dan de micro en de teksten voor de speeches moeten doorgeven. Ik moest onmiddellijk aan een beeld van Bush denken die omringd wordt door stevige bodyguards. Na de verwelkomingswoorden (nazara van Gourcy werd ook begroet!), speeches en applaus werd ik uitgenodigd om enkele getuigschriften en geboorteaktes uit te reiken aan cursisten ... Felicitaties en veel succes met je job! ... Het Lady Diana gevoel was niet ver van me af (toch niet iets voor mij!). De vrouwen vrolijkten het geheel op met zang en dans en wisten zoals gewoonlijk niet van ophouden. Nadien werd iedereen die op een stoel zat naar een plek geleid waar eten en drinken klaar stond. Haoua, die het boekje over zeden en plichten goed gelezen heeft (een begeleidend boekje bij de geboorteakte), sprong onmiddellijk in de bres om de heren te dienen met een buiging zoals het hoort. Mevrouw de Tweede Attaché was snel er van door gemuisd. De massa stond buiten zich te vergapen op de heren die al wat ze konden opaten, behalve de Chinese chips en gepofte maïs die nadien aan een groepje kinderen gegeven werd met vechtpartijen als gevolg. Het was een mooi feest, de organisatoren straalden, de dorpelingen hadden pret ... En de cursisten waren fier, elke cursist schoenmaker kreeg een gevuld materialenkistje mee en de strijksters vertrokken met een spiksplinter nieuw kolenstrijkijzer!

Op weg naar huis begon ik me toch weer af te vragen : was dit wel een geslaagd opzet voor die jongeren?

Wanneer hebben we dat bij ons meegemaakt, een cursus in strijken met een kolenijzer, in de 20ste eeuw of misschien zelfs in de 19de eeuw? Heeft mijn mama daarmee gewerkt of haar mama? In alle geval weet ik dat het niet eenvoudig is, geef mij maar een stoomstrijkijzer! Deze onfortuinlijke jongeren hebben een dag lang volle aandacht gekregen, wat ze anders niet gewoon zijn, misschien is dat de verdienste van het hele gebeuren.

De container is ondertussen aangekomen in Ouaga. Er heeft al heel wat reeds een bestemming gekregen, zoals de computers in de winkel, een deel van het speelgoed naar de enige kleuterschool, lego en de houten blokken in de speelkoffer van de koer en al het overige ligt klaar om te gebruiken als prijzen voor de standjes wanneer we de winkel ludiek zullen openen ... Une kermesse à Gourcy! Bedankt voor de hulp en de bijdragen.

Sinds ik terug ben in september heb ik al heel wat bezoek gekregen, de mensen van de koer genieten daar volop mee van. Eerst was er Inge uit Brugge met een klein groepje reizigers van Origo, die een vaste stop plannen in Gourcy, dan Jan en Michel (Jan is mijn eerste klas kok). Samen zijn we de brousse ingetrokken om plaatsen op te zoeken waar Origo waterpompen laat installeren. Dan waren het de 3 grote heren van Origo (Filip en de Jossen) die een ploeg van Vlaanderen vakantieland vergezelden. Er werden opnames gemaakt van het project in Gourcy, vermoedelijk wordt het uitgezonden in januari of februari.

Heel onverwacht stonden 2 jonge mannen, Jokke en Miguel, op de koer. Ze waren onderweg met een 4x4 vanuit Brugge, door West Afrika en terug naar Brugge (Jokke is de zoon van Inge). Ze hebben genoten van een douche en een beetje rust, en onder zachte dwang van de mensen van de koer kregen zelfs hun kleren een flinke wasbeurt. Nadien heb ik nog een gezellige dag gehad met de ouders van Lavuun, die per fiets Gourcy verkend hebben en die onder de indruk waren van de Middeleeuwse toestanden, vooral bij de ijzerbewerkers en pottenbaksters.

... En nu is het wachten op mijn tweelingzusje die op kertsdag haar eerste passen in Afrika zal zetten. Nieuwjaar vieren we in een pinasse op de Niger, een danspas zullen we wel niet wagen maar een glaasje heffen we zeker op de gezondheid van alle vrienden in Burkina en België!

Verder wens ik je nog een prettige Kerst en gelukkig nieuwjaar.

Tot het volgend jaar!

Lilie